We are glad to be able to publish an Greek translation of an important article on the situation in Belarus from Austria.
Εδώ και λίγο καιρό η Λευκορωσία βρίσκεται στο προσκήνιο των διεθνών αστικών μέσων ενημέρωσης τα οποία μιλούν με τα πιο θερμά λόγια για το «κίνημα της αντιπολίτευσης». Αυτά σιγοντάρονται μάλιστα από ένα μεγάλο μέρος των δήθεν «Αριστερών» που συχνά θεωρούν τους εαυτούς τους «επαναστάτες», «σοσιαλιστές» ή «αντιφασίστες». Το κεφάλαιο και η φιλελεύθερη αριστερά πηγαίνουν λοιπόν χέρι χέρι και στο ζήτημα των διαδηλώσεων στη Λευκορωσία; Παράλληλα το «κίνημα της αντιπολίτευσης» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ενιαίο, εφόσον μέσα σε αυτό αγωνίζονται από τη μία διάφορες ιμπεριαλιστικές ομάδες για την ηγεσία, και από την άλλη υπάρχει ένας αγώνας των εργατών και τμημάτων των αγροτικού πληθυσμού που προσπαθούν να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.
Οι τωρινές διαδηλώσεις είχαν σαν αφορμή τη βίαιη διάλυση διάφορων μικρότερων διαμαρτυριών ενάντια στην προφανή νοθεία των εκλογών από την κυβέρνηση Λουκασένκο. Είναι πολύ πιθανό ότι η κυβέρνηση νόθευσε αυτές τις εκλογές ακόμα και αν δεν έγινε στο βαθμό που θεωρείται από κάποιους εκπροσώπους του παρόντος κινήματος της αντιπολίτευσης. Τα προηγούμενα χρόνια το κίνημα της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία ήταν αρκετά διασπασμένο, με εσωτερικές αντιθέσεις και σχετικά απομονωμένο. Αυτό έχει πολλές αιτίες: το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι ότι η κοινωνική και οικονομική κατάσταση του πληθυσμού είναι σχετικά καλή, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (ή στο πεδίο επιρροής της). Ρίχνοντας μια ματιά στην Ουκρανία, τη Ρουμανία ή μεγάλα μέρη της Σλοβακίας, εκεί κυριαρχεί μια εντελώς άλλη εικόνα. Στην πραγματικότητα, η Λευκορωσία είναι η μόνη χώρα από τις χώρες που διαδέχτηκαν τη Σοβιετική Ένωση, στην οποία όχι μόνο δεν ελαττώθηκε η βιομηχανοποίηση αλλά αναπτύχθηκε μάλιστα. Παράλληλα ο κρατικός τομέας είναι αρκετά ισχυρός και μια σειρά από προστατευτικούς δασμούς και άλλα μέτρα έφεραν ισχυρές ρυθμιστικές επεμβάσεις απέναντι στην αγορά και εμόδισαν σε πολλές περιπτώσεις ένα «νεοφιλελεύθερο» πρόγραμμα. Αυτός και πολλοί άλλοι παράγοντες έφεραν τις τελευταίες δεκαετίες σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση απέναντι στο κυρίαρχο καθεστώς. Παρόλα αυτά η Λευκορωσία είναι φυσικά μια κοινωνία στην οποία η κυρίαρχη τάξη εκμεταλλύεται την εργατική τάξη και τον λαό. Εκεί επιτρέπεται στις πολυεθνικές εταιρίες να αναμιγνύονται όλο και πιο πολύ και να βάζουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των μαζών στη Λευκορωσία να δουλεύουν για το κέρδος τους. Για αυτό το λόγο, το κομμάτι της οικονομίας που είναι στα χέρια των διεθνών εταιριών αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Οι καπιταλιστές από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία παίζουν ηγετικό ρόλο σε αυτό. Μαζί με αυτό, το καθεστώς Λουκασένκο τα τελευταία χρόνια εισήγαγε πολλές «μεταρρυθμίσεις», που προκάλεσαν δυσαρέσκεια μέσα στις μάζες, επειδή οδήγησαν στο να παρθούν πίσω κοινωνικές κατακτήσεις και οικονομική ασφάλεια, τα οποία μειώθηκαν ή αποδυναμώθηκαν αρκετά. Αυτό οδήγησε στο γεγονός ότι η άλλοτε ανίσχυρη αντιπολίτευση απέκτησε τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη απήχηση και απέκτησε τη δυνατότητα να οργανωθεί καλύτερα.
Κυρίως οι «δυτικοί» ιμπεριαλιστές όπως η Γερμανία και η Μεγάλη Βρετανία υποστηρίζουν σταθερά ηγετικές δυνάμεις του κινήματος της αντιπολίτευσης και τα αστικά τους μέσα διαδίδουν την εικόνα των μαζών στη Λευκορωσία να αμύνονται ενάντια στη «Ρωσική επιρροή», εφόσον η Λευκορωσία δήθεν «κυριαρχείται αποκλειστικά από τη Ρωσία». Αυτό είναι απλά ένα επιφανειακό ψέμα με το οποίο υποθάλπτεται μια ρωσοφοβική διάθεση. Εξίσου παρακινείται η απαξιωτική για τους λαούς εχθρότητα ενάντια στους Ρώσους με το ό,τι η Λευκορωσία είναι μια «ρωσοκοποιημένη χώρα», κάτι που από μερικές απόψεις διαχωρίζει την πολιτιστική και ιστορική εγγύτητα του Λευκορωσικού και Ρωσικού λαού, και πάνω από όλα διαδίδει το εθνικό μίσος. Όταν οι κυρίαρχοι καπιταλιστές της Σοβιετικής Ένωσης (η οποία μόνο στα λόγια ήταν ακόμα σοσιαλιστική) ξεκίνησαν να κάνουν ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών, οι οικονομικοί και κομματικοί υπάλληλοι της Λευκορωσίας φοβήθηκαν ότι θα έπρεπε να παραδώσουν ολοκληρωτικά τη θέση ισχύος τους στη Ρωσία, επειδή ήταν ρωσο-σοβιετικοί καπιταλιστές αυτοί που είχαν κέρδος από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθερωση των αγορών. Έτσι, έκαναν το πάντα ώστε να διατηρήσουν την γραφειοκρατική-καπιταλιστική θέση ισχύος τους και να περιορίσουν όσο ήταν δυνατό την άμεση πρόσβαση του Ρωσικού κεφαλαίου μέσω ισχυρής κρατικής επέμβασης. Αυτό λειτούργησε μόνο μερικά χρόνια επειδή η εξωτερική οικονομία ήταν όπως πάντα προσδεμένη στη Ρωσία και έτσι έπρεπε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση της αγοράς της λευκορωσικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια επωφελήθηκαν όμως όχι μόνο Ρώσοι καπιταλιστές αλλά και οι καπιταλιστές της ΕΕ ισχυροποιήθηκαν. Όχι λιγότερο από τους υπόλοιπους κέρδισε και το αυστριακό κεφάλαιο: έτσι ο Αυστριακός γενικός πρόξενος, Σεργκέι Κοστουσένκο, είναι ταυτόχρονα και διευθυντής της Priorbank, μιας από τις τρεις σημαντικότερες τράπεζες στη χώρα. Η Priorbank είναι επίσης στην ιδιοκτησία της Αυστριακής Raiffeisenbank. Η κυβέρνηση του Λουκασένκο προσπάθησε να ελιχθεί ανάμεσα στους διάφορους ιμπεριαλιστές και να κρατήσει υπό έλεγχο την επιρροή μιας ομάδας ξένων καπιταλιστών μέσω της ανοχής των δραστηριοτήτων άλλων ομάδων ξένων καπιταλιστών, και έτσι να εξασφαλίσει τη δική του θέση. Το αποτέλεσμα ήταν, ωστόσο, ότι όλοι οι ιμπεριαλιστές ανέπτυξαν έντονο ενδιαφέρον για μια αλλαγή κυβέρνησης, επειδή θέλουν να εισχωρήσουν ακόμα περισσότερο και πιο γρήγορα στη Λευκορωσία, για αυτό και οργάνωσαν και ενίσχυσαν μία πιστή αντιπολίτευση. Για αυτόν τον λόγο το τωρινό κίνημα της αντιπολίτευσης αποτελείται όχι μόνο από οργανώσεις υπέρ της Δύσης, αν και αυτές οι δυνάμεις ηγούνται αυτή τη στιγμή του κινήματος, αλλά και η Ρωσία έχει σημαντική επιρροή στο κίνημα της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα τα προηγούμενα χρόνια ο Βίκτορ Μπαμπαρίκο που ήταν ο πιο ισχυρός αντίπαλος του Λουκασένκο στη Λευκορωσία συνελήφθη και βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Ασκούσε αντιπολίτευση ενώ ήταν ταυτόχρονα διευθυντής της Belgasprombank, μία από τις πιο σημαντικές τράπεζες στη Λευκορωσία, η οποία βρίσκεται υπό την ιδιοκτησία της Ρωσικής Gazprom. Ο Λουκασένκο τον χαρακτήρισε «μαριονέτα του Κρεμλίνου» και νομιμοποίησε την ποινή της φυλάκισής του με το ό,τι ο Μπαμπαρίκο εκπροσωπούσε μόνο τα «συμφέροντα μιας εξωτερικής δύναμης». Η επίσης σημαντική μορφή της αντιπολίτευσης Βαλέρι Τσέπκαλο αυτοεξορίστηκε στη Ρωσία όταν η πίεση στη Λευκορωσία αυξήθηκε. Το γεγονός ότι σήμερα οι υποστηριζόμενες δυνάμεις από τη Δύση ηγούνται του κινήματος της αντιπολίτευσης ανάγεται στο ό,τι ο «δυτικός» ιμπεριαλισμός κοιτάζει να εκμεταλλευτεί την εύνοια της στιγμής, στην οποία οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, οι οποίες βρίσκονται στο πλευρό του ρωσικού ιμπεριαλισμού, είναι σχετικά αποδυναμωμένες. Η πριν από μερικές μέρες οργάνωση συντονιστικού οργάνου του κινήματος της αντιπολίτευσης συγκεντρώνει όλες τις δυνατές, εν μέρει συκγρουόμενες, δυνάμεις (για τις οποίες ο κοινός παρανομαστής είναι πάνω από όλα ένας ισχυρός αντικομμουνισμός). Αυτό δείχνει πολύ καλά ότι η υποστηριζόμενη από τη Δύση κίνημα της αντιπολίτευσης κάνει τα πάντα, ώστε να γίνει πιο μαχητικό και να σταθεροποιήσει την ηγεσία του, αλλά επίσης και να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται, εφόσον έχει έλλειψη σε ενότητα και σταθερότητα. Για αυτό το λόγο δε θα έπρεπε να υποτιμηθεί η διαρκής δύναμη ηγεσίας της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης. Σε αυτό οφείλεται και το γεγονός, ότι τα πιο αδύναμα κομμάτια της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης απαιτούν τώρα κιόλας όλο και πιο συχνά έναν «διάλογο», με τον οποίο παραδέχονται ότι αρκούνται προς το παρόν με μερικούς στόχους, αλλά πάνω από όλα προσπαθούν να αναδιοργανώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να αντεπιτεθούν στο επόμενο χτύπημα.
Η προς το παρόν σχετική ηγεμονία των φιλοδυτικών υποψηφίων στην ηγεσία του κινήματος της αντιπολίτευσης έχει μεν αδύναμα ερείσματα, ακολουθεί όμως επίμονα συγεκριμένους στόχους. Σε αυτό μετράνε, σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα και θέσεις από την αρχική περίοδο των διαμαρτυριών, μέτρα όπως: φιλελευθεροποίηση της ροής κεφαλαίων, αποκανονικοποίηση της αγοράς εργασίας, μείωση φόρων, εγγυήσεις για την ιδιοκτησία, εισαγωγή στάνταρντ της ΕΕ για τα προϊόντα και το γενικό εμπόριο, μέτρα για την ανάπτυξη και ενίσχυση μιας ελεύθερης αγοράς, κ.α. Εφόσον η ηγεσία της αντιπολίτευσης ακολουθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα εχθρικό προς τον λαό, έρχεται, όσο πιο πολύ διαρκεί το κίνημα, όλο και πιο πολύ σε αντίθεση με τις μάζες που συμμετέχουν, οι οποίες δεν έχουν κανένα συμφέρον από αυτά τα μέτρα και ακολουθούν την αντιπολίτευση κυρίως λόγω της γενικής δυσαρέσκειας και της αγανάκτησής τους με την πολιτική κατάσταση. Το γεγονός ότι τα μέχρι τώρα αιτήματα δεν παρουσιάζονται δημόσια δε βοηθάει τις ηγετικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Γνωρίζουν ακριβώς ότι με αυτό θα χάσουν μαζικά την επιρροή τους. Εκτός από αυτό, η υποστήριξη της ηγεσίας της αντιπολίτευσης από ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ βρίσκεται υπό πίεση, εφόσον πρέπει να προσπαθήσει να διατηρήσει την ηγεμονία της και παράλληλα να μην τη χάσει δυνάμεις που είναι συνδεδεμένες με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό.
Εφόσον η φιλοδυτική ηγεσία της αντιπολίτευσης πρέπει να φύγει σύντομα, λαμβάνει βοήθεια από τους ιμπεριαλιστές σε όλα τα επίπεδα: διπλωματική και πολιτική, όπου μεγάλα κομμάτια της ΕΕ ενισχύουν την πίεση στη λευκορωσική κυβέρνηση και έχουν ήδη αποφασίσει πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις. Αυτές οι κυρώσεις θα είναι πάνω από όλα σε βάρος του λευκορωσικού λαού και όποιος τις υποστηρίζει είναι μόνο εχθρός των λευκορωσικών μαζών! Είναι ένας κυνικός υπολογισμός των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, σύμφωνα με τον οποίο ο λαός θα οδηγηθεί περισσότερο στην καταστροφή μέσω των κυρώσεων, έτσι ώστε μετά να εκμεταλλευτούν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια και να επιβάλλουν τους ιμπεριαλιστικούς στόχους της ΕΕ (ίδιες μεθόδοι είναι γνωστές από την Ουκρανία, Συρία, Βενεζουέλα, …). Ταυτόχρονα υπάρχει στρατιωτική κινητοποίηση και επέμβαση, ακριβώς με εκείνες τις δυνάμεις που υπηρέτησαν την ΕΕ και τις ΗΠΑ τα περασμένα χρόνια στην Ουκρανία: φασίστες και ομάδες μισθοφόρων που δε διστάζουν να κάνουν πίσω από οποιοδήποτε έγκλημα! Έτσι το 61ο τάγμα πεζικού των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων, ένα είδος «λεγεώνας των ξένων» της Ουκρανίας, διαβόητο για τα αιματηρά της εκγλήματα και με συμμετοχή 25% ξένων μισθοφόρων, τοποθετήθηκε στο βόρειο ουκρανικό σύνορο στην περιοχή Ζιτόμιρ, η οποία μοιράζεται ένα σύνορο 280 χιλιομέτων με τη Λευκορωσία. Συγχρόνως το 61ο τάγμα ψάχνει ενεργά σύμφωνα με προκηρύξεις σε στρατιωτικά περιοδικά άτομα με «λευκορωσικές/ρωσικές γλωσσικές και πολιτιστικές ικανότητες». Ο Ντμίτρι Γιάρος, ο ηγέτης της «Δεξιάς Πτέρυγας», ενός γνωστού παραστρατιωτικού και φασιστικού κόμματος στην Ουκρανία, η οποία είχε ηγετικό ρόλο στο κίνημα Μαϊντάν, μοιράστηκε σε ένα άρθρο του με αφορμή το κίνημα της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, ότι «εδώ και πολλά χρόνια εκπαιδεύει Λευκορώσους» και Λευκορώσοι υπό την καθοδήγηση της Δεξιάς Πτέρυγας διαμόρφωσαν μια «ένωση στους αγώνες για την επανάκτηση του Ντονμπάς». Αναγγέλει λοιπόν με περηφάνεια: «Διοργάνωσα πολλές εκπαιδευτικές ασκήσεις με Λευκορώσους, ταξίδεψα σε όλη τη χώρα, έδωσα εντολές για πατριωτικές λευκορωσικές ενέργειες ενάντια στον Λουκασένκο. (…) Πολλοί από τους εκπαιδευόμενούς μου συμμετέχουν τώρα στην εξέγερση στο Μινσκ». Από αυτήν την εκλεκτή παρέα δεν μπορεί φυσικά να λείπει ο Ιγκόρ Μοσιτσούκ. Αυτός είναι ο πρώην υποδιοικητής του λεγόμενου τάγματος Ατζόβ, μιας πρώην παραστρατιωτικής οργάνωσης (σήμερα τμήμα των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων) που μάλιστα χρησιμοποιούσε τον αγκυλωτό σταυρό σαν σύμβολο στις φωτογραφίες του στρατεύματος και λάμβανε ενεργή υποστήριξη από διεθνείς Ναζί. Ανέφερε σχετικά με αυτό ότι οργανωμένες ομάδες πρώην στρατιωτών της Ατζόβ είχαν κιόλας «περάσει το λευκορωσικό σύνορο με διάφορους τρόπους» και ήταν «ενεργό κομμάτι των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στο Μινσκ». Παράληλα μονάδες του ΝΑΤΟ συγκέντρωσαν στο πολωνικό σύνορο της Λευκορωσίας έναν μικρό αριθμό από τμήματα συμμαχικών στρατευμάτων. Είναι μεν απίθανο οι ΕΕ και οι ΗΠΑ να βάζουν σα σκοπό έναν ανοιχτό πόλεμο στη Λευκορωσία, θα προσπαθήσουν ωστόσο, εάν δεν μπορέσουν να γιορτάσουν στην επόμενη περίοδο μία γρήγορη πολιτική επιτυχία, να ρίξουν τη χώρα στο χάος μέσω συνεχόμενης παρακίνησης ταραχών, παρεμβάσεων με μισθοφόρους και παραστρατιωτικές μονάδες και έτσι να προκαλέσουν έναν λανθάνων εμφύλιο πόλεμο για να αφήσουν τη Λευκορωσία να ματώσει και έπειτα να την αναλάβουν.
Σε αυτό ταιριάζει και η διάδοση της ασπροκοκκινόασπρης σημαίας από την ηγεσία του κινήματος της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, η οποία ιστορικά είναι ένα αντισοβιετικό σύμβολο και χρησιμοποιήθηκε την περίοδο της ναζιστικής κατοχής επίσημα από τις δοσίλογες δυνάμεις. Παρόμοια αντιμετωπίζει και το σύμβολο του «άσπρου καβαλάρη», που ιστορικά χρησιμοποίηθηκε σαν σύμβολο των Λευκορώσων Ναζί. Πολλοί άνθρωποι στις παρούσες διαδηλώσεις κρατάνε αυτά τα σύμβολα, χωρίς να αποδίδουν ιδιαίτερα πολλή σημασία την ιστορική τους χρήση. Αλλά η ηγεσία του λεγόμενου «κινήματος της αντιπολίτευσης» το σκέφτηκε φυσικά όταν επέλεξε αυτά τα σύμβολα.
Αν και η φιλοδυτική ηγεσία της αντιπολίτευσης υποστηρίζεται με βάση την κοινωνική της συγκρότηση κυρίως από τη μικροαστική τάξη στις πόλεις, συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες και τους αγώνες ενάντια στην κυβέρνηση Λουκασένκο επίσης εργάτριες και εργάτες, όπως και ο αγροτικός πληθυσμός σε ένα συγκεκριμένο βαθμό. Βρίσκονται ωστόσο σε μια εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση. Η ηγεσία του κινήματος της αντιπολίτευσης στέκεται δίπλα στα φασιστικά σκυλιά των γερμανικών, βρετανικών και αμερικανικών ιμπεριαλιστών. Το πιο αδύναμο κομμάτι του κινήματος της ηγεσίας της αντιπολίτευσης είναι πάλι συνδεδεμένο με το ρωσικό ιμπεριαλισμό. Αυτός επίσης ώθησε τα τελευταία χρόνια σε εχθρικές για το λαό μεταρρυθμίσεις και έλαβε εν μέρει σκληρά οικονομικά μέτρα ενάντια στη Λευκορωσία, όπου δεν γίνονταν αρκετά εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις. Η στήριξη στην κυβέρνηση Λουκασένκο είναι ωστόσο καμία εναλλακτική για τις μάζες, εφόσον ήταν αυτή η κλίκα που έφερε κυρίως την επιδείνωση της κατάστασης των τελευταίων χρόνων και άφησε γενικά τις διάφορες ιμπεριαλιστικές ομάδες συμφερόντων στη χώρα.
Παράλληλα οι διάφορες ανεξάρτητες πολιτικές οργανώσεις της λευκορωσικής εργατικής τάξης είναι σε πολλές πειριπτώσεις ακόμα χωρίς εμπειρία σε μεγάλους οργανωμένους αγώνες, κυρίως σε μια κατάσταση όπως η παρούσα. Το ό,τι οι εργάτες εμφανίζονται σαν όλο και πιο ισχυρός παράγοντας στο κίνημα διαμαρτυρίας και στους δημοκρατικούς αγώνας, δημιουργεί φόβο στους κυρίαρχους και οι εισαγγελείς και δικαστές του καθεστώτος επέβαλαν τις τελευταίες ημέρες όλο και πιο σκληρές ποινές σε ηγέτες ανεξάρτητων απεργιών, έως και φυλάκιση. Ο αγώνας των Λευκορώσων εργατών αναπτύσσεται, παρόλα αυτά όχι στο μέγεθος που το παρουσιάζουν πολλοί «φιλελεύθεροι αριστεροί» στη Δύση. Χρησιμοποιούν τις δράσεις και τους αγώνες των εργατών στη Λευκορωσία σαν δικαιολογία, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν την αντιπολίτευση κάτω από την καθοδήγηση του ιμπεριαλισμού. Με αυτό ζημιώνουν κατά κύριο λόγο το λευκορωσικό εργατικό κίνημα, εφόσον αυτό διαφοροποιείται όλο και πιο πολύ από την ηγεμονία των καθοδηγητικών οργανώσεων του «κινήματος της αντιπολίτευσης» και του «συντονιστικού». Σε αυτή την κατάσταση, οι οργανώσεις και οι πρωτοβουλίες στη Λευκορωσία με ταξική συνείδηση χρειάζονται μια αλληλεγγύη, η οποία θα τις βοηθήσει να συνεχίσουν τον ανεξάρτητο δρόμο τους, τόσο ενάντια στις «μαριονέτες της αντιπολίτευσης», ο οποίοι υποστηρίζονται από τους φασίστες μισθοφόρους από την Ουκρανία, όσο και ενάντια στην κλίκα του Λουκασένκο. Ο αγώνας εξελίσσεται σε πολλά διαφορετικά μέτωπα, είναι περίπλοκος και είναι σίγουρο ότι οι συνθήκες της πάλης για το λευκορωσικό εργατικό κίνημα μπορούν πάνω από όλα να επιδεινωθούν, εάν η «αντιπολίτευση» με την παρούσα καθοδήγηση, διατηρήσει την ηγεμονία και επιβληθεί. Ωστόσο αυτή πρέπει να παλέψει ενάντια στην κυβέρνηση του Λουκασένκο, η οποία τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο πρόδωσε και ξεπούλησε τα συμφέροντα των εργατών και ολόκληρου του έθνους.
Για αυτό το λόγο, το λευκορωσικό εργατικό κίνημα διεξάγει έναν αγώνα όχι μόνο ενάντια στην επιδείνωση και τις επιθέσεις της κυβέρνησης Λουκασένκο και όχι μόνο ενάντια στις μαριονέτες της «Δύσης» μεταμφιεσμένες σε «αντιπολίτευση». Το ίδιο αγωνίζεται και για την εθνική απελευθέρωση της Λευκορωσίας από κάθε ιμπεριαλιστική ανάμειξη και εκμετάλλευση. Αυτό που το εργατικό κίνημα στη Λευκορωσία χρειάζεται άμεσα είναι η δική του καθοδήγηση με βάση την ταξική συνείδηση, στη μορφή ενός επαναστατικού κόμματος, όπως και η συνειδητή προετοιμασία για μια αντίστοιχη απόκρουση στρατιωτικών επεμβάσεων μισθοφόρων, τις οποίες οι δυτικοί ιμπεριαλιστές θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ταξικοί σύντροφοί τους στην Ουκρανία από το φασιστικό πραξικόπημα στη Μαϊντάν είναι για αυτούς ένα σημαντικό μάθημα. Και ούτε οι ιμπεριαλιστές ούτε ο Λουκασένκο πρέπει να υποτιμούν το τι σημαίνει ότι τα προοδευτικά τμήματα των λευκορωσικών εργατικών και λαϊκών κινημάτων μαθαίνουν στον αγώνα τους από αυτά τα διδάγματα.
Comentarios